prawy - gaz, lewy - hamulec

Dziś nie będzie miło. Dziś nie mam pachnących kwiatków, ani nawet małych kotków. Dziś mam wkurw, opadnięte ręce, podziw dla niezbadanej głębi ludzkiej bezmyślności i odzew do kierowców, żeby tak samo jak dźwigni skrzyni biegów używali mózgu. Bez tego, ani rusz.

Od razu zaznaczam - nie jestem wybitnym kierowcą, nie mam przejechanych kilkuset tysięcy kilometrów doświadczenia, podczas złych warunków pogodowych (ślisko, zasypane śniegiem) wolę zostawić auto w garażu i nie zawsze udaje mi się podjechać pod garaż tak idealnie, żeby wjechać do niego bez poprawki. Ale używam mózgu, jestem zdecydowana i jeżdżę pewnie. A dzisiejszy wpis to nic innego jak zbiór zachowań kierowców, które są nagminne. Teraz po polskich ulicach jeździ pokolenie kierowców, których uczono parkowania mierząc linijką odległość od krawężnika. Niestety, nikt ich nie nauczył, że na drodze trzeba myśleć, że sytuacja jest dynamiczna i trzeba umieć się do niej dostosowywać. Mało tego, trzeba pamiętać o tym, że nie jest się samemu, i że inni kierowcy nie potrafią czytać w naszych myślach. No i klasyk - na drodze też trzeba mieć trochę kultury. Od razu widać, który kierowca jest siłą od pługa odciągnięty, komu słoma z butów wystaje.

Opiszę kilka sytuacji, które doprowadzają mnie do szewskiej pasji. Dacie wiarę, że wszystkie zdarzyły się dzisiaj? Drogowa kumulacja.

1. "Demon prędkości"
Wbrew pozorom to nie kierowca, który mknie przez miasto 120km/h śmigając z jednego pasa na drugi i z powrotem.
Wyjeżdżam dziś ze swojej uliczki (podporządkowanej) na główną ulicę, przejeżdża przede mną kierowca przyklejony do przedniej szyby, szczerzący zęby tak, jakby sam nie wierzył, że jedzie, kurczowo trzyma się kierownicy (która moim zdaniem wrzyna mu się w żebra). Za nim jedzie drugie auto. Myślę sobie "luz, wyprzedzimy go". "Demon prędkości" właśnie pokonał barierę dźwięku - 40km/h, jadąc z górki hamował... OK, nie każdy musi czuć się pewnie jadąc 60km/h. Ale "Demon" mknie tak nieustraszony samiuśkim środkiem ulicy! Lewe koła jadą dokładnie po linii oddzielającej dwa kierunki jazdy. Kierowcy jadący z naprzeciwka muszą zjeżdżać na pobocze (którego praktycznie nie ma) z obawy, że iskry pójdą przy mijaniu. Nie można go w żaden sposób wyprzedzić! Myślę sobie "za kilometr jest skręt w lewo, pewnie już się szykuje", ale nie! "Demon" tnie przez skrzyżowanie prosto, wciąż przytulony do środka jezdni. Zanim go wyprzedziłam, byłam 6 minut w plecy...
"Demony prędkości" mają też tendencję do poruszania się według zasady "-10 od dozwolonej prędkości".

2. "Gdzie to ja miałem jechać..?"
Ruchliwa ulica, wszyscy jadą 50km/h lub więcej. Skrzyżowanie ze znakami. Jedzie przede mną delikwent. Hamuje przed skrzyżowaniem, myślę "coś się święci". Gość wjeżdża na skrzyżowanie nie sygnalizując skrętu, czyli - jedzie prosto, ja też, więc ja nie zwalniam. Aż tu nagle - ciach! Wrzuca kierunek na skręt w prawo i ślimaczy się niemiłosiernie. Na to ja, żeby mi auta za mną nie wjechały w dupę, odbijam lekko w lewo żeby go wyminąć. I co robi koleżka? Zmienia zdanie, wrzuca kierunek w lewo i robi niemalże manewr zawracania na środku skrzyżowania prawie wjeżdżając na mnie! Ja staję, reszta kierowców też, strach pomyśleć, co będzie dalej. I co ten gość robi? A jakże, jedzie prosto! Tylko wysiąść i po mordzie lać.

3. "Energooszczędny"
Typ kierowcy, który jest istnym utrapieniem. Wrzuca kierunkowskaz zjeżdżając ze skrzyżowania. Jasne, przecież wszyscy ludzie mają dar czytania w myślach i tak na prawdę te kierunkowskazy to taki gadżet designerski do auta... Co prawda żarówka w nim przepala się raz na X lat, ale po co wogóle ją eksploatować.

4. "Chciałabym, a boję się"
Niestety, dotyczy w większości przypadków kobiet. Paradoksalnie każda sytuacja typu "chciałabym, a boję się" zachodzi w jasnych sytuacjach, tak , jak dziś - skrzyżowanie z sygnalizacją świetlną. Przede mną babka skręca w prawo (ja jadę prosto, ale jest tylko jeden pas), mamy zielone światło. Podjeżdżając do zakrętu już widać, czy są piesi na pasach już za skrętem, a nawet jakie mają światło. Ja będąc za nią widziałam, że mają czerwone. Nic, tylko jechać. A ona? Czai się do tego skrętu, jak lew na sawannie! I żeby nie było - to nie był skręt typu bez wspomagania nie da rady. Za zakrętem piękna szeroka trzypasmówka! Ciekawa jestem jak sobie radzi na skrzyżowaniach ze znakami albo przy skrętach w lewo...

5. "Gdzie ta skrzynia biegów..?"
Kolejny klasyk - szukanie skrzyni biegów przez kierowcę, który stoi jako pierwszy na światłach.
Nie żeby zmienianie się świateł miało swoją kolejność, prawidłowość. Przecież wszyscy stoją na czerwonym, a gość zarządzający światłami wrzuca zielone drogą losową... dla hecy.

6. Rowerzyści.
Żeby nie było - nie mam nic do rowerzystów, jako uczestników ruchu drogowego. Sama kiedyś śmigałam na moim miejskim holendrze. Ale jak się jedzie na rowerze, trzeba się skupić i uważać. Teraz, jak jeżdżę autem, to wymijając rowerzystę zawsze zostawiam sobie z prawej strony spory zapas bo wiem, że jak ktoś nam zderzakiem łydkę smaga, to średnia przyjemność. Dlatego dla komfortu własnego i rowerzysty wymijam z zapasem przestrzeni pomiędzy nami. Ale jak jedzie jeden z drugim i bardziej niż na jeździe są skoncentrowani na rozmowie i wymijaniu dziur w jezdni nie bacząc na to, czy ktoś za nimi jedzie, czy rozpoczął już proces wymijania, czy nie, to przepraszam bardzo.
Jadę dziś do domu i skręcam w lewo w małą uliczkę (tę, z której wyjeżdżałam kiedy przejechał "Demon prędkości" ;) ). Zwalniam, bo z naprzeciwka jedzie auto, które muszę przepuścić. Wrzucam dwójkę i już mam skręcać kiedy nagle z prawej strony wyskakuje mi rowerzysta i ścina zakręt tuż przed moim zderzakiem. Dodam, że nie zasygnalizował należycie skrętu w lewo, po prostu wyskoczył mi przed maskę i skręcił.

Nie będę się już rozpisywać o powszechnym braku kultury na drodze, o tym, że ludziom brak zwykłej przyzwoitości i myślenia długofalowego.

Czasem mnie rozpacz ogarnia, jak patrzę, co się dzieje na drogach. Najgorsze jest to, że wielu sytuacjom lub nawet wypadkom dałoby się zapobiec...
Żeby zakończyć wesołym akcentem, pamiętacie ten odcinek "Przyjaciół", w którym Phoebe miała zawieźć gdzieś Joe'a i Chandler'a swoją żółtą taksówką i kiedy Chandler usiadł obok niej z przodu, dała mu ściągę "prawy - gaz, lewy - hamulec"?

ciotka badylarka

Tak zwykł na mnie mawiać mój Tata kiedy byłam mała, bo na każdym spacerze, czy nawet w drodze do przedszkola, do szkoły, czy jak szliśmy do kogoś w gości, od razu namierzałam jakieś kwiatki i je zrywałam. Zimą, kiedy nie było kwiatków, zrywałam ponoć suche badyle, które były pozostałością tego, co latem było kwiatkiem.

Zamiłowanie do kwiatków zostało mi do dziś, z tą różnicą, że dziś już nie zrywam wszystkich kwiatków, jakie mijam po drodze. Dziś wolę je sfotografować i w taki sposób zabrać ze sobą. Co prawda nie można ich powąchać, ale za to nie więdną i można do nich wracać w zimowe dni.

W piątek pojechałam na wieś zrobić Tacie niespodziankę. Potrzebowałam też trochę zmiany otoczenia, bo niskie samopoczucie nadal nie odpuszczało. Kocham bzy, a na wsi mamy ich pełno najróżniejszych rodzajów. Są białe, liliowe, fioletowe i prawie purpurowe, pojedyncze, podwójne. Wzdłuż drogi jest naturalna granica właśnie z krzaków bzu. Wyobrażacie sobie taki 50-cio metrowy "mur"? Jak idzie się obok, to zapach jest zniewalający.

Mamy też konwalie, które są chyba moimi ukochanymi kwiatkami, zawsze bardzo czekam na ten moment, kiedy będę mogła rano iść do ogródka i zerwać cudownie pachnący bukiet konwalii. Na wsi mamy ich co prawda mało, bo zostały posadzone zaledwie dwa lata temu, ale pięknie się rozrastają i już niedługo chyba wymkną się spod kontroli.

Droga do naszej posesji wiedzie aleją kasztanów. Niestety, odkąd od kilku lat kasztany atakuje zaraza, kilka z nich zostało wyciętych i aleja trochę się przerzedziła. Ale nadal wiosną jest przepięknie i jakoś tak magicznie tamtędy iść. Po jednej stronie te nasze bzy, a po drugiej kwitnące kasztany. Jesienią często pełno tam miejscowych dzieci, które zbierają kasztany na ludziki.

No i tradycyjnie, jak na każdej polskiej wsi, na łące mamy pełno mleczy, które są chyba najbardziej niedocenionym kwiatkiem. Ja uwielbiam mlecze za ten ich mega pozytywny, słoneczny wygląd. Może nie pachną tak cudnie, jak konwalie i brudzą przy zrywaniu (ile z nas wracało do domu z poplamionymi rękami i bluzkami od robienia wianków z mleczy..?), ale cudownie rozświetlają zieleń trawy.

gorrrąco

Przez zmartwienia ostatnich dni straciłam apetyt, żołądek skurczył mi się chyba o połowę i każdy posiłek jest wyzwaniem. Próbuję zatem urozmaicić sobie to, co jem tak, jak mogę (urozmaicenie połowy grapefruita na śniadanie to dopiero wyzwanie!). Od kilku dni jest bardzo ciepło i to też mój pogromca apetytu. Tym bardziej nie umiem wcześniej zaplanować co będę jeść danego dnia.

Odkąd pamiętam pierwsze gorące i letnie dni oznaczały robiony przez moją Mamę chłodnik. Pamiętam, jak rok temu latem brakowało mi tego smaku. Najbliższy polski sklep mam dość daleko, a zmęczenie nie dopingowało mnie na tyle żeby wybrać się tak daleko po jedną butelkę kefiru ( a tak przy okazji, kiedyś gdy szliśmy do znajomych, trafiliśmy po drodze na polski sklep gdzie nabyłam właśnie kefir i dzięki temu teraz, za każdym razem kiedy jem/piję kefir mam w głowie to w jaki sposób słowo „kefir” wypowiada mój absztyfikant – ubaw!).

W każdym razie dziś, kiedy zastanawiałam się „co by tu zjeść?” odpowiedź szybko sama się pojawiła – chłodnik! Najlepsze jest to, że jego wykonanie zajmuje całe 15 minut, jest lekki i cudownie chłodny. Moja Mama dodaje do chłodnika rzodkiewkę, ogórek, liście botwiny, jajko, koperek i natkę pietruszki. Wrzuca też przekrojonego na pół buraka, dzięki czemu kefir zabarwia się na różowy kolor. Ja z kolei robię swój z rzodkiewką, pomidorem, jajkiem i wszelkimi możliwymi ziołami, jakie akurat mam. Dzisiejszy jest z natką, koperkiem, bazylią i szałwią. Zawsze dodaję chilli. Wiem, że to nie jest artystycznie wyrafinowana potrawa, ale dla mnie smak, prostota i aromatyczność jest ważniejsza niż wszystko inne.

Dziś samopoczucie ciut lepsze. Wypiłam poranną kawę w ogrodzie zanim jeszcze zrobiło się gorąco. Bzy już pachną i uwielbiam ten odcień zieleni, który jest teraz na wszystkich drzewach, krzewach i trawnikach. Rozkwitły też wszystkie nasze tulipany :) . Jutro przyjeżdża do mnie przyjaciółka. Bardzo na nią czekam.